Atopei na casa un conto de Castelao que me namorara o corazón e animoume a escribir sobre os meus dous velliños particulares. Antes de comezar coa historia deixo aquí o conto para que o leades, que non ten desperdicio.
Dous vellos que tamén tiveron mocedade, que se coñeceron nun baile, que logo se casaron por amor e que viviron amándose tolamente. Dous vellos, sempre xuntos e sempre calados, que viven escoitando o rechouchío dun xilgaro engaiolado. Sen fillos e sen amistades. Soios. Antonte leváronlle o viático ó vello e onte morreu. A compañeira dos seus días visteuno, afeitouno e púxolle as mans en cruz. Hoxe entraron catro homes e sacaron a caixa longa onde vai o morto. A vella saíu á porta da casa e, coa voz amorosa dos días de mocedade, despideuse do seu compañeiro:— ¡Deica logo, Eleuteiro! E os veciños que acudiran ó espeutáculo taparónse as bocas e riron cos ventres. A despedida da vella foi rolando e chegou ó casino, e o “deica logo Eleuterio” xa se convirteu en motivo de risa. Todos, todos, se riron e ninguén se decata con que delor a vella namorada chamará pola morte nesta noite de inverno.
Pode que dentro duns anos sexan o vello e a vella do conto de Castelao.
Coñecéronse nun baile, casáronse… Non se coñecían ata que se coñeceron. Non se buscaran no facebook. Non sabían nada un do outro. Así é como empezaban antes as relacións, do xeito máis natural, con ese factor sorpresa que ía desaparecendo nas conversas coas amigas e amigos dunha e doutro, coas pesquisas entre @s veciñ@s, cos primeiros bailes… Non había un perfil social na Internet informando dos gustos musicais, da idade, das posibles moz@s ou exmoz@s. Eses perfís que volven tol@ a calquera e sirven de perfecto pano para cubrir os ollos sen deixarnos ver a persoa que temos diante.Por iso, ás veces gustaríame ser a protagonista dalgunha historia como a deles, fermosa e eterna, que fai que trinta anos despois sigan facendo guerras de cóxegas no sofá (para min as guerras de cóxegas no sofá son unha mostra palpable de que hai amor). A historia é especial porque eles foron especiais. Non foi máis especial que a túa nin que a miña, pero foi tan única que inspirou esta canción.
Foi no verán do 77. Ela non era fermosa. Era máis ca iso. Menudiña, baixiña e cunhas curvas espectaculares, unha melena morena, un sorriso fermoso e inocente que case sempre levaba na cara. A beleza medraba co seu ollar, un ollar coa timidez e frescura dunha moza de 16 anos e a madurez e responsabilidade de ter chegado a muller cando aínda era tempo de ser nena. Encargábase de todo, traballaba, cuidaba do seu pai, amañaba a casa. Muller todoterreo.
El era todo o contrario. Un “DonJuan” que poderiamos dicir. Vivía de festa en festa e gozaba da comodidade e mimos dunha nai que llo daba todo feito. Non era ghuapo, ghuapo, pero era rockeiro e tocaba a batería nun grupo. Con isto era suficiente para que lle fora ben coas mulleres. Sempre tiña alguna moza -ou algunhas -que lle daban quebradeiros de cabeza cando se lle xuntaban na mesma sala sen respetar as citas que el tanto premeditaba. Xa vedes. Un caralletas que se di.
A primeira vez que se viron foi nunha festa. Ela cunhas amigas e él cun amigo, como era habitual. Eles achegáronse ao grupo porque coñecían a unha delas. Mentres que o seu amigo falaba, él non podía facer outra cousa que mirar de reollo á rapaza baixiña que tiña un lunar -pintado pensaba él- xunto á boca.
Despois deste encontro xa nunca máis se esqueceron un do outro. Ao día seguinte el preguntoulle á amiga que tiñan en común pola rapaza do lunar. – Pero si é a túa veciña! Ademáis… ela tamén me preguntou por ti. A partir de ahí viñeron as primeiras citas e os paseos ao cine. Os case 11 anos de diferenza de idade tampouco eran un problema. Un día indo no coche ela lle dixo –Eu teño 16 anos… Ti cantos tes? –Eu? Botou unha risa e continuou. Teño 27 pero si ves que che parecen moitos dou volta. Os dous riron e non deron volta, comezaron a volta máis grande das súas vidas. Uns meses mozeando e casaron. Viñeron fill@s, problemas, alegrías e todas esas cousas que vai deixando a vida. O importante é que cada día espertan coa felicidade e tranquilidade que lles deparou a vida que comparten. Pódese pedir máis?
Iria
